Utanıyorum...

Durak Arslan

Alevi olmak, Türkiye’nin her bölgesinde ödenecek bir bedelinizin olduğu anlamına gelir.

Bazen bu bedeli tek tek birey olarak ödersiniz, bazı yerlerde mahalle olarak, kimi yörelerde köy olarak, kimi bölgelerde ise il olarak ödersiniz.

Bombalanarak, sürülerek ve Dersim iken Tunceli’leştirilerek ödersiniz bu bedeli bir halk olarak.

Yozgat gibi bir il’de ise, Alevi olarak yaşamanın bedelini köy olarak, birey olarak farklı ödersiniz.

Hele ki, tanınmış bir Alevi köyündenseniz, Köyünüzün adı Dersim kökenli Karabalı ise, babanızın adı Rıza ise, “Şu Seyyid Rıza’mı” diye, size bön bön bakarlar, kasaba’da, okul’da, iş’te, resmii devlet dairesinde.

Evet köyümüzün adı Karabalı.

Ne mutlu ki Babamın adı Rıza.  Adı Seyyid Rıza’dan gelir.

Ne mutlu ki kendi adım Durak. Durak Abdal’dan gelir.

Çifte mühürlenmiş künyemiz. Bir şikayetimiz de yoktur şükür. Çünkü ödenmiştir bedeli.

Doğduğunda adı « Bektaş » konan, nüfus memuru tarafından kayıtlara « Bekir » olarak yazılan çocukluk arkadaşlarıma bakarak şanslı bile sayılırım. Ancak sevinemiyorum. Çünkü onlar mutsuz. Çünkü onlar utançla taşıyorlar kimlik kartlarındaki kendilerine ait olmayan «Bekir » isimlerini. Oysa, onlar « Bektaş » tır, Hünkârın adı.

« Bunlar geçmiş tarihte yaşananlar değil » diyorum Avrupa Parlementeri bir dostuma. «Halen, bu asırda, yirmibirinci yüzyılımızda, Avrupa Birliğine girmeye aday olan sevgili Türkiye’mizde yaşanıyor halen bunlar » demek zorunda kalıyorum.

Utanıyorum.

Asıl onlar utanacakken, kalkıp Türkiye Büyük Millet Meclisi'nde, «Bombalamayı » övüyorlar, alkışlıyorlar, zihniyetlerini saklayamıyor ve dışa vuruyorlar. Beslediğimiz kargalar gözlerimizi oyuyorlar.

Utanıyorum…

Alevihaber.com - 19 Kasım 2009