Bu son günlerde çok düşündüm: İçimden keşke bir başka yaratık olsaydım diye geçirdim. “Hayvanlar Âlemi”ne girdim; bitkiler arasında gezindim.
Önce doğup büyüdüğüm güzel köyümün üstünü kaplayan o sayısız güvercinlerden biri olmayı istedim. Yumruk kadar bir gövdem, iki hafif kanadım, küçücük bir gagam, kemiksiz bir boynum, mercimek tanesi büyüklüğünde ve renginde iki de gözüm olurdu.
Boynumu bir o yana, bir bu yana kırardım; ‘ku ku, ku ku’ eder, eşimi arardım. Ne akan bunca kanın rengini bilir, ne de savaşı algılardım. Tam da işin burasında çocukluğumu anımsadım; titredim: Güvercinleri nasıl avladığımı bir ben bilirim o yıllar, bir de benimle arkadaşlık yapan akranlarım.
Güvercin olmaktan vazgeçtim. Uçanlardan değil de kaçanlardan olayım dedim kendi kendime. İnatçılığıyla ünlü o yaratıktansa, derisi kalın bir öküz olmak geldi aklıma hemen. Öyle olsaydım, ne insanın insanı öldürdüğüne tanık olur, ne de ölümün, buncasına soğukluğunu duyumsardım. İşte tam da burada yine çocukluğum geldi gözlerimin önüne: Sapı, samana çevirmek için elimdeki ucu çivili uzun sırıklarla (meses) o hayvancağızların kuyruklarının iki yanında açtığım nal büyüklüğündeki yaralar çok sarstı beni; yok yok, dedim; öküzlüğü de istemedim. Oysa tarihimizde “Öküz Mehmet Paşa”ların olduğunu bildiğim halde.
Kurt olmayı, it olmayı kendime yakıştıramadım bir türlü; ama iyi biliyorum ki bu yaratıkların özelliklerine sahip nice insan donunda gezinenler var aramızda.
Bir ara koca kuyruklu bir koç olmayı düşledim. Düşüm gerçekleşseydi eğer, ne anaların, ölen çocukları üstüne yaktıkları ağıtları işitir, ne de bayraklara sarılı o tabutları görürdüm. Bu zaman da göğsümün altında kaşıntılar oluştu. Aklıma bayramlar, adaklar geldi. Birbirini yakan, boğazlayan insanoğlu için koç olmanın hiç de akıllı bir iş olmadığına karar verdim; koç olmaktan da vazgeçtim.
Dedim ki en iyisi sürüngen olmak. Yatarsın kış uykusuna; dünya yıkılsa umurunda olmaz o zaman. Ne makineli tüfek sesleri uyandırır seni; ne de top gürlemesinden rahatsız olursun. Bir de kar yağar üstüne dam dolusunca; görünüşünün pisliğini, çirkinliğini de rahat örter. Uyursun sessiz sedasız ha babam. Aklıma bir şey geldi de dizlerim, titremeye başladı bu zaman. Gözlerim karardı; dilim dilime dolaştı. İstemem dedim, bağırdım. Ya ölüm kusan bir tankın ağırlığı altında kalıp dişlileri arasında parça parça olursan, çok mu iyi olur o zaman? Bu da olmaz dedim; sürüngenliği de sildim defterden.
Bitki olayım dedim en iyisi. Yağmurlar aralıksız yağsa da, sel olup kökümü sürüklese de, göbek boyu kar altında kalsam da, yine gün olur bir ‘güneş’ açar, çıkarım ortalara. Burada da bir üşüme tuttu beni. Öyle kolay değil dedim içimden. Ya güneş geç doğar, karların kalkması uzun sürerse; tam da üstümde bir savaş gerçekleşirse; savaşan iki kesim de, yiyecek/içecek sıkıntısı çekerse ne olacak o zaman? Hangi tür bitki olursam olayım; savaşanlar, kar suyu içtikleri gibi, beni de koparıp koparıp yiyecek. Bu da olmadı; bitki olmak da işime gelmedi.
Uzatmayayım; sonunda yine “İnsan olmak”ta karar kıldım. Ama insanlığın tam ve gerçek tanımı ne ise “öyle olmak” istedim. Öyle olsaydık eğer: ben, sen, o; biz, siz, onlar; öyle olsaydık; ne bu savaşlar olurdu yeryüzünde; ne bu gençler ölürdü böyle kıran kırana; ne bu analar ağlardı bu tür ağıtlar yakarak; ne de bu tabutlar için böyle geçit töreni yapılırdı gözlerimizin önünde.
Bir soru tümcesi oluşuyor dilimin ucunda:
“Öyle olmak, yani gerçek insan olmak” çok mu zor; ne dersiniz?”
Fehmi SALIK
<!--
var prefix = 'ma' + 'il' + 'to';
var path = 'hr' + 'ef' + '=';
var addy4277 = 'fehmisalik' + '@';
addy4277 = addy4277 + 'gmail' + '.' + 'com';
var addy_text4277 = 'fehmisalik' + '@' + 'gmail' + '.' + 'com';
( '' );
4277 );
( '' );
//-->n
<!--
( '' );
//-->
<!--
( '' );
//-->
27 Şubat 2008 - Alevi Haber