(16 Nisan 1916-13 Aralık 1979): Şair, yazar. İstanbul'da doğdu. Soyadı Gönül'dü; 1951'de mahkeme kararıyla değiştirerek Necatigil soyadını aldı. Önce Behçet Necati ve Behçet Gönül adlarını, 1943'ten sonra Behçet Necatigil'i kullandı. Küçük Muharrir, Bedri Tezgit ve İzzet Geyve müstearları da onundur. Babası Hâfız Hacı Mehmet Necati Gönül, önce müderristi. Sonra Singer şirketinin müfettişi oldu. İşi gereği evini memleketi Kastamonu'ya taşıyınca Behçet Necatigil ilkokula burada başladı. Necatigil, babası din görevliliğine dönüp İstanbul'a göçünce eğitimine İstanbul'a devam etti. Liseyi İstanbul Kabataş Lisesinde okudu (1936). İ.Ü. Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümünü ve Yüksek Öğretmen Okulunu bitirdi (1940). Kars, Zonguldak ve İstanbul'da öğretmenlik yaptı. İstanbul Eğitim Enstitüsünde ders verdi (1960). 1972'de emekliye ayrıldı. İstanbul'da öldü. Mezarı Zincirlikuyu'dadır.
İlk şiiri Varlık dergisinde çıktı (1935). Şiir ve çevirileri Varlık, Türk Dili, Yeditepe, Oluş, Gençlik, Yeni Dergi, Yeni Edebiyat, Yelken, Ataç, Yenilikler, Yeni İnsan gibi dergilerde, yazıları ise Cumhuriyet gazetesinde yayınlandı.
Gençlik yıllarında Garipçilerin etkisindeydi. Şiirlerinde ev, aile, çocukluk, geçim sıkıntısı, ölüm, aşk ve insan sevgisi temalarını işledi.
Şiirleri: Kapalı Çarşı (1945), Çevre (1951), Evler (1953), Eski Toprak (1956), Arada (1958), Dar Çağ (1960), Yaz Dönemi (1963), Divançe (1965), İki Başına Yürümek (1968), En/Cam (1970), Zebra (1973), Kareler Aklar (1975), Beyler (1978), Söyleriz (1980), Yalnızlık Bir Yağmura Benzer (Çeviri şiirleri. Hazl: Ayşe Sarısayın, Selma Esemen, 1984). Radyo Oyunları: Yıldızlara Bakmak (1965), Gece Aşevi (1967), Üç Turunçlar (1970), Pencere (1975). Sözlükleri: Edebiyatımızda İsimler Sözlüğü (15. baskısı, 1993), Edebiyatımızda Eserler Sözlüğü (1979). Mektupları: Mektuplar (1989). Bütün eserlerini Cem Yayınevi 7 cilt hâlinde yayınladı (1981-1985).
Kızı Ayşe Sarısayın, Çok Şey Yarım Hâlâ (2001; genişletilmiş 2. bs., 2005) kitabında Behçet Necatigil'i anlatır.