Ata Belinden Bir Zaman - Yunus Emre

Ata belinden bir zaman anasına düştü gönül
Hakk’dan bize destur oldu hazineye düştü gönül

Onda beni can eyledi et ü sünük kan eyledi
Dört on günü diyeceğez değirtmeye düştü gönül

Yürür idim ondan pinhan Hakk buyruğu vermez aman
Vatanımdan ayırdılar bu dünyaya düştü gönül

Beni beşige vurdular elim ayağım sardılar
Önden acısın verdiler tuz içine düştü gönül

Günde iki kezçözerler başıma akça dizerler
Ağzıma emcek verdiler nefs kabzına düştü gönül

Bu nesneyi terk eyledim yürümeğe azmeyledim
On iki sünüğ yazarlar elden ele düştü gönül

Oğlan iken sultan kopar kim elin kim yüzün öper
Akıl bana yoldaş oldu sultanlığa düştü gönül

Bu çağ ile sakal biter görenin gül rengi tutar
Güzeller katında biter sev- sevüye düştü gönül

Hayırdan şerri çok sever işlemeğe becid iver
Nefsinin dileğin kovar nefs evine düştü gönül

Kırk beşinde suret döner kara sakala ağ iner
Bakıp heybetin görücek yoldurmağa düştü gönül

Yola gider başaramaz yiğitliğe eli varmaz
Bu nesneleri koyuban yuvanmağa düştü gönül

Oğul aydur bunadı ölmez kız aydur yerinden durmaz
Hiç kendi halinden bilmez haldan hala düştü gönül

Öliceğez şükr edeler çok şüküre erdi gönül
Allah adın zikr ederler çok şüküre erdi gönül

Su getireler yumağa kefen saralar komağa
Ağaç ata bindireler teneşire düştü gönül

Eğer var ise amelin gen olısar sinin senin
Eğer yok ise amelin oddan şarab içti gönül

Yunus anlayıver halin şuna uğrayasar yolun
Bunda elin erer iken hayr işlere düştü gönül

Yunus Emre