Yaşar SEYMAN / BirGün
Sivas hala yanıyor…
Alevilerin işi gittikçe zorlaşıyor.
Çünkü sorunlarının çözümünde bir türlü yol alamıyorlar.
Ve Aleviler sevilmiyor.
Saz çalıp, türkü söyleyen, semah dönen Alevileri sevenler; alanlara çıkıp sorunlarını dillendiren, haklarını isteyen Alevileri sevmiyorlar.
Aleviler hep gizemli kalmalı, inançları önündeki engellerin kaldırılması için mücadele etmemeli. Kaldı ki, Aleviler örgütlendikçe Aleviliğin siyasallaşmasını değil Alevilerin siyaset yapmasını, eşit yurttaş olmak için uğraş verdiklerini ve örgütlendiklerini söylüyorlar. Ne yazık ki kendi kutsalına inananlar Alevilerin kutsalını bile kutsal saymıyorlar.
Alevileri sevmiyorlar.
Kürtleri de sevmediler.
Tanımadılar.
Binlerce insan yok olunca Kürtleri görmeye, anlamaya başladılar.
Bugün Alevileri sevmeyenler, “dincilik yapıyorlar” diyenler gün gelecek Alevileri de görmeye, algılamaya inançları önündeki engellerin kaldırılması için mücadelelerine sözcü olmaya başlayacaklar.
Umarım daha çok, Maraşlar, Çorumlar, Gaziler, Sivaslar olmaz.
Maraşlı bir genç Bese Aslan…
Kalan müzikten çıkan “ Kürt Alevi Ağıtları”nı bana göndermiş.
Dinlemek yürek ister.
Anadolu Ağıtlar ülkesi sanki… Acılı kadınların yanık sesleri insanın yüreğini delik delik deliyor. Ahh Bese, Ahh! Bu günlerde olacak şey mi? Sivas hala yanıyor. ‘Madımak Utanç Müzesi’ istemini biber gazı boğuyor. Sen, bana Anadolu ağıtları yolluyorsun.
Alevi kadın dervişlerin günümüz yansıması güzel Bese. Onu getiren dostlara, tanıdığım güne selam olsun! O, Alevi kadınları bakın nasıl yazıyor:
“Sözün hükmünde Alevi kadını”
“Bu bir tel, bu bir mızrap, bu bir döş, bu bir perde değil.
Bu döşte perde arayanların, perdeden döşe dönenlerin, döşe can verenlerin; perdeden makam, makamdan nefes bulanların sızısıdır.
Sızısını dindiremeyenlerin, nefsini terbiye edenlerin, nefsinin sızısıyla hakki arayanların, hakka gönül verenlerin yoludur.
El olan, el veren; eline hâkim olan, eline sahip olan; her şeyin önce haktan sonra elden olduğunu bilenlerin yoludur bu.
Elinden geleni sunan, dilinden geleni haykıran; eliyle, diliyle nefes olanların demidir bu.
Gün gibi, güneş gibi, umut gibi ağaranların yoludur bu.
Onlar aramızda olanlar, aramıza dolanlar, şefkatiyle, direnciyle, umuduyla, direnişiyle, teliyle, makamıyla, mızrabıyla bir kültüre mekân kuranlardır. Onlar ana, onlar bacı, onlar sultan ana, onlar alevi kadınlardır.”
Almanya Büyükelçiliğinin 27 – 29 Mayıs 2011 tarihlerinde İstanbul Tarabya programında “Alevilikte kadın – erkek eşitliğini” anlattım. Yıllardır birlikte kadın hakları konuştuğum bazı bilim insanları Alevilik konuşmamdan rahatsız oldular. Oysa o gün beni dinleyen Nermin Abadan Unat, Feride Acar ve Halime Güner Alevilere yönelik yeni şeyler öğrendiklerini, beğenilerini dile getirdiler.
Alevi kimliğim beni bir başına tanımlayan kimlik olmadığı için sendikacı- siyasetçi, yazar kimliğim, bazı insanların Aleviliğe yönelik düşüncelerini açıkça söylemelerini sağlıyor. Bu düşüncelerine katılmadığımı söyleyince de tepki veriyorlar. Gerçek şu ki Alevileri sevmiyorlar. Kuşkusuz sevmek zorunda değiller, Alevi inancı önündeki engellerin kaldırılmasını savunabilirler. Bu bile şimdilik çok zor görünüyor.
Yine de Mine Kırıkkanat’ın “ Anadolu’da direnenler Alevi kaldılar.” Sözüne katılan ve savunanların varlığı her geçen gün artıyor…
Önerim: Kürt Alevi Ağıtları’nı dinleyin.
BESE ASLAN/ KALAN MÜZİK
<!--
var prefix = 'ma' + 'il' + 'to';
var path = 'hr' + 'ef' + '=';
var addy39186 = 'yasarseyman' + '@';
addy39186 = addy39186 + 'birgun' + '.' + 'net';
var addy_text39186 = 'yasarseyman' + '@' + 'birgun' + '.' + 'net';
( '' );
39186 );
( '' );
//-->n
<!--
( '' );
//-->
<!--
( '' );
//-->
BirGün - 05 Temmuz 2011