Evladımız, yarenimiz, yoldaşımız…
Emekçimiz, en genç yöneticimiz…

Yaz sıcağında, temmuz ortasında, adeta bir kuş telaşında bıraktın bizi. Çok acele, çok çabuk olmadımı
Oysa hiç telaşlı olmayan, sakin, sessiz, güven veren halin vardı. Konuşurken bile bir kelebek sessizliğinde iletişim kurardın. Bir güvercin kadar masum halinle gönüllerimizdesin. Sabahın erken saatlerinde gelen haberle dünyamız yıkıldı. Hiç birimiz inanmak istemedik. Sana yakıştıramadık erken vedalaşmayı, üstüne konduramadık seni toprağa sırlamayı. Sen bizim en küçüğümüzdün, nazlımızdın, kıyamadığımızdın. Görev verirken bile ağır olmasın, yaşamından çalmayalım diye düşünürken nasıl yakıştırabilirdik yaşanmamış bir ömrü geride bırakmanı.
Britanya koşullarında büyümüş genç bir yoldaşımız olmana rağmen nasıl duyarlıydın bir bilsen. Keşke seni sana anlatabilseydik yanımızdayken. Nereden bilebilirdikki bukadar çabuk elveda diyeceğini. Daha anlatamadığımız, yaşayamadığımız okadar çok şey varki oysa!
Şu an Karaçar’da toprağa sırlanıyorsun. Emek verdiğin hizmet ettiğin bu mekanda ise seni kalplerimize sırlıyoruz. Elbette yolumuz yanına uğrayacak. Her bir yoldaşın her fırsatta seni yeni evinde baba dede ocağında Nurhak dağı eteklerinde gelip ziyaret edeceğiz. Öğretimizinde bize dediği gibi, seninde bildiğin gibi yaşamaya devam edeceksin. Bu nedenle biliyoruzki her ziyaretimizde ya bir papatya ya da bir gelincik olarak Nurhak dağının rüzgarlarıyla bize el sallayacaksın.
Bu halimizle yaşadığımız sürece elbette yüreğimizde yangın olacaksın. Her dilden ağıtlar bize seni hatırlatacak ama olsun sen yinede bizim solmayan Gül’ümüz olarak kalacaksın.
Yoldaşımız…Kardeşimiz…Gülbaharımız… Şimdiden özledik seni. Hiçbirimiz Sensiz bir hayata alışmak istemiyoruz. Kalplerimize sırlıyoruz! Anıların, hatıraların, sohbetin bizimle olmaya devam edecek…
Devrin Daim Olsun! Hızır Yoldaşın Olsun!
Yoldaşların…