Bektaşi Dervişi şehre giderken yolda ata binmiş, palası belinde bir ağaya rastlar.

Atlı Ağa, Dervişin önüne gelince yolunu keser ve:

— Dur bakalım! der.

Bektaşi Dervişi çaresiz durur. Aralarında şu diyalog geçer:

— Durduk ağa, emret!

— Adın ne senin, ne iş yaparsın? Bektaşi:

— Adım Mansur. Hak Erenler kabul buyururlarsa Bektaşi Dervişiyim.

— Dervişler her şeyi bilirlermiş. Sen de bilir misin?

— Kendime göre bazı şeyler bilirim.

— Öyle ise, söyle bakalım

bana, Allah şu anda ne iş yapıyor?

Sorudaki saçmalıktan, ağanın niteliksiz biri olduğunu anlayan Bektaşi Dervişi; ona iyi bir ders vermeyi planlar.

Ağaya dönerek:

— Ağa, öyle yüksek soruya böyle alçaktan cevap verilmez, der.

— Ya nasıl verilir?

— Sen o attan in, ben bineyim, sana cevabı yukardan vereyim.

Ağa tereddüt etmeden attan iner. Bektaşi Dervişi ata biner, güzelce bir kurulur.

— Haydi bakalım, şimdi sorumun cevabını ver?

— Ya sorunun cevabı senin aleyhine olursa.

— Zararı yok. Sen yine de doğruyu söyle. Bektaşi Dervişi bunun üzerine Ağaya şu cevabı verir:

— Cenab-ı Allah şu anda senin altındaki pahalı atı benim gibi fakir bir kuluna ihsan etti.

Bu sözü söyledikten sonra Bektaşi kamçıyı ata vurur, oradan hızla uzaklaşır.

Haddini bilmeyene bildirirler