Ali YILDIRIM : Madımak Utanç Müzesi Olmalıdır!

“Madımak Utanç Müzesi” yazıyor kapının solundaki pirinçten levhanın üzerinde.

İçeri girildiğinde karşıdaki büyük duvarın üzerinde yine pirinçten ama bu kez  duvarın neredeyse yarısını  kaplayan tabloda yazılanlar son derece dikkat çekici:

“2 Temmuz 1993 günü insanlık, kardeşlik, barış, demokrasi ve laiklik için Sivas’ta yapılacak olan Pir Sultan Abdal etkinliklerine katılmak üzere şehrimize gelen ve konuk ettiğimiz aydın, ozan, yazar, sanatçı otuz beş insanımız bu binada karanlık güçler tarafından tüm dünyanın gözü önünde yakılarak vahşice katledilmişlerdir!

Bu vahşet tüm insanlığın utancıdır!

Bir daha Sivaslar yaşanmasın diye ve bu utancı sürekli kılmak amacıyla “Madımak Utanç Müzesi” oluşturulmuştur.”

Bu açıklamanın yanında “Müze Planı” yer alıyor:

Bir: Ölü Ozanlar Katı

İki: Yankılan yazarlar, Aydınlar katı.

Üç: Ateşte Semah Dönenler Katı

Dört: Yanmış Bağlama Ustaları Katı.

Duvarlara asılmış şiirler, fotoğraflar. Yanmış kitaplar, kırık bağlamalar, semah kostümleri...

Evet Madımak bir utanç müzesi olmalıydı. Olmadı, yapılmadı.

Madımak iki yıldızlı turistik bir otel idi. 2 Temmuz günü sabahı Sivas’a aydınlık saçan bir mekandı. Akşama bir utanç abidesi oldu. Hem de herkesin gözü önünde.

Alevi Bektaşi kuruluşları Madımak’ın bir “Utanç Müzesi “ olmasını önerdiler. Alman devleti Solingen’de Neo Nazilerin yaktığı Türkiye kökenli insanların yaşadığı evi bir “utanç anıtı”na dönüştürmüştü. Türkiye’de neden olmasındı? Olmadı. Madımak, onarıldı, boyandı, vahşetin izleri yüzeyinden silindi ve yangın yeri bir kebapçı dükkanı olarak “hizmete” açıldı. 

Ama Madımak’ın adına, ruhuna sinen utancı temizlemek mümkün.

Madımak utanç müzesi olmalıdır. İnsanın insan olabilmesi için, insanın kendi utancından kurtulması için.

Dostluk ve kardeşlik için!

Ali YILDIRIM
ALEVİ HABER AJANSI - 30 Haziran 2008