1334 yılında doğduğu sanılıyor. Asıl adı İbrahim, lâkabı ise Tâceddin'dir. Germiyanlı veya Sivaslı olduğuna dair rivayetler vardır. Mısır'da Şeyh Ekmeleddin'den ders gördü. Beylikler döneminde yetişen Ahmedî önce Aydınoğulları'na, sonra Germiyanoğulları'na intisap etti. Osmanoğulları'ndan Emir Süleyman'la yakınlığı biliniyor. Bu yakınlık Emir Süleyman'ın 1410'da ölümüne kadar devam etti ve birçok eserini onun adına yazdı. Mecdî, Şakaik Tercümesi'nde Ahmedî'nin 80 yaşını geçtiği hâlde Amasya'da öldüğünü kaydeder.

Ahmedî'nin eserleri Eski Anadolu Türkçesinin başta gelen örnekleridir. Gülşehrî, Yunus ve Âşık Paşa'nın tesirleri hissedilir.

Eserleri: Divan (Tenkitli metni ve dil hususiyetleri üzerine doktora tezi hazırlayan Yaşar Akdoğan Ahmedî Divanı'ndan Seçmeler'i yayınlamıştır, 1988), İskendernâme (Bir çok yazması bulunan bu eseri faksimilesi ve bir inceleme ile birlikte Doç. Dr. İsmail Ünver yayınladı, 1983. Eserin sonunda yer alan Mevlid, yine Doç. Dr. Ünver tarafından yayınlanmıştır; "Ahmedî'nin İskendernâmesi'ndeki Mevlid Bölümü", Türk Dili Araştırmaları Yıllığı-Belleten 1977, Ankara 1978, s. 355-411; İskendernâme'den Seçmeler de Dr. Yaşar Akdoğan tarafından yayınlandı. Ayrıca Mevlid içindeki Mi'râciye'yi de Dr. Yaşar Akdoğan yayına hazırlamıştır: 'Mi'râcnâme ve Ahmedî'nin Bilinmeyen Mi'râcnâmesi', Osmanlı Araştırmaları, S. IX, 1989, s. 263-310). Yine İskendernâme'nin sonunda bulunan Dâsitân-ı Tevârih-i Mülûk-ı Âl-i Osman, ilk Osmanlı vekayinâmelerinden sayılır.

Cemşîd ü Hurşid (Bu mesnevîyi Mehmet Akalın 1969'da doktora tezi olarak hazırladı ve metin kısmını 1975'te yayınladı.), Tervihu'l- Ervah, Bedayi'u's-Sihr fî Sanâyi'i'ş-Şi'r, Mirkatü'l-Edeb, Mizânü'l-Edeb, Mi'yârü'l-Edeb.